தமிழ்க்குழப்பம்

பேசும் மொழிக்கு ஒரே பேராயினும் அது இடத்துக்கிடம் மாறுபடும். எல்லோரும் தமிழ் தான் பேசுகிறோமாயினும் தமிழகத் தமிழுக்கும் ஈழத்தமிழுக்குமிடையில் வித்தியாசங்கள். ஈழத்துள்ளும் நிறைய வித்தியாசங்கள். ஒரே மாவட்டத்துள் கூட வித்தியாசங்கள். வித்தியாசமென்று நான் சொல்வது உச்சரிப்பு முறைகள், சொற் புழக்கங்கள், ஒரே சொல்லுக்கு வித்தியாசமான பொருள் என்பன. ஒரே பெயர் இருவேறு பூக்களைக் குறிக்கப் பயன்படுகிறது. காய், கனி, மரங்கள் என்று எடுத்துக்கொண்டாலும் இப்படிச் சிக்கல். உச்சரிப்பைப் பொறுத்தவரை, அது பிராந்தியங்கள் அடிப்படையிலோ மாவட்டங்கள் அடிப்படையிலோ மாறுபடுகிறது என்று பொதுவாக நினைத்திருந்தேன். பிறகு பார்த்தால் அதுகூட இல்லை. தொலைவிலுள்ள ஓர் ஊரும் எனது ஊரும் ஒத்திருக்கும்போது பக்கத்து ஊர்க்காரன் வித்தியாசமாக இருக்கிறான். அண்மையில் நடந்த சம்பவமொன்று. சயந்தனுடன் ஒருநாள் தூதுவனில் அரட்டையடித்துக் கொண்டிருந்தபோது, 'கெரியாத் தாரும்' என்று எழுதினேன். 'விளங்கேல' எண்டு திரும்ப பதில் வந்தபோது, 'கெரியாத் தாருமப்பா' என்று மீண்டும் எழுதினேன். அதை வைத்துக்கொண்டு அவர் என்னைக் கலாய்க்கத் தொடங்கினார். வழமையாக அவர் விடும் தட்டச்சுத் தவறுகளை வைத்து நான்தான் இதைச் செய்வேன். இம்முறை அவர். " உது எந்த இடத்துப் பாசை? வன்னிப் பாசையோ?" என்று நக்கலடிக்கத் தொடங்கினார். "ஏனப்பா? உதில என்ன பிழை?" என்று கேட்க, 'கெரியா' என்பதைச் சுட்டினார். அது 'கெதியா' என்றுதான் வருமென்று சொன்னார். "அதுசரியப்பா. கெதியா எண்டும் கெரியா எண்டும் சொல்லுறது" என்று சொல்லியும் சரிவரவில்லை. என் புரிதலின்படி இரண்டுமே பயன்பாட்டிலிருக்கும் சொற்கள். ஆனால் சயந்தன் 'கெரி' என்ற வடிவத்தைக் கேட்டதேயில்லை என்றார். ************************************ விரைவாக என்பதை நாங்கள் 'கெதியாக', 'கெரியாக' என்று பேச்சு வழக்கிற் கதைப்பதுண்டு. முன்பொருமுறை வன்னியில் முனைவர் கு.அரசேந்திரன் அவர்கள் இதுபற்றிச் சொல்லும்போது 'கதி' என்பது 'கெதி' ஆனதென்று (பலம் -> பெலம்) விளக்கமளித்தார். அதன்வழியே கெதி, கெரி ஆயிற்று. கெதி என்று பாவிக்கும் பலரையும் பார்த்திருக்கிறேன். ஆனால் எங்கள் ஊரில் 'கெரி' தான். கெரியை விட கெதி மூலத்துக்குக் கிட்டவாக இருக்கிறது. நான் பாவிப்பது அதன் அடுத்த மருவல் வடிவம். இன்றும் கெதி என்று சொல்லிப் பார்க்கிறேன், ஒப்பீட்டளவில் கடினமாய்த்தான் இருக்கிறது. ************************************ இந்தச் சிக்கலின் பின் இன்னொரு முன்னாள் வலைப்பதிவாளர் ஒருவரைச் சந்தித்தபோது இதுபற்றிக் கேட்டேன். அவருக்கு என்ர 'கெரி' தான் வருது. தவிர அவரின்ர ஊரிலயும் 'கெரி'தான் பாவிக்கப்படுகிறது. அவரின்ர இடம் மானிப்பாய். வலைப்பதிவாளர் சயந்தன் கிட்டத்தட்ட எனக்குப் பக்கத்து ஊர்க்காரன். ஆனால் இதையெல்லாம் தாண்டித்தான் மானிப்பாய்க்குப் போக வேணும். தவிரவும் மானிப்பாய்க்கும் எனதூருக்கும் நேரடித்தொடர்பேதும் இருந்ததில்லை இடப்பெயர்வு வரை. ஆனால் பக்கத்து ஊர்க்காரன் கேள்வியேபடாத ஒரு சொல்லை மானிப்பாயில் வழக்காகக் கொண்டிருக்கிறார்கள். இதுபற்றி மேலும் விசாரித்துப்பார்த்ததில் எழுவைதீவில் 'கெரி' ஆனால் காரைநகரில் 'கெதி'. இந்த உச்சரிப்பு மாற்றத்துக்கு எந்தக் காரணிகளையும் பொருத்த முடியவில்லையென்பதே நான் கண்டது. இதைவிட மிகமிக நீண்டகாலம் பயன்பாட்டிலிருக்கும் சொற்கள்கூட பிறருக்குத் தெரியாமலிப்பதைக் கண்டபோது ஆச்சரியமாய்தானிருந்தது. கவளம், படலை என்ற சொற்கள் ஈழத்தில் - குறைந்தபட்சம் யாழ்ப்பாணத்திற் பரவலாக பாவிக்கப்படுவன. அதிலும் கவளம் தமிழகத்திற்கூட பழக்கமான சொல். அதைவிட இரண்மே இலக்கியங்களிலும் பரவலாக வந்த சொற்களே. ஆனால் இரண்டு சொற்களுமே தெரியாதவர்களை மானிப்பாயிற் சந்தித்துள்ளேன். (இது பற்றி ஏற்கனவே பதிவுகளும் எழுதியுள்ளேன்) அதேபோல் நானறியாத சொற்களும் அவர்கள் பாவிக்கக்கூடும். இவற்றை எப்படிப் புரிந்துகொள்வது? இடப்பெயர்வுகள் எங்கள் சமூகத்தில் மொழி மட்டில் நிகழ்த்திய சில நல்ல தாக்கங்களைப் பற்றி பிறகு எழுதுகிறேன். *********************************** பொதுவாக, பேச்சுவழக்கில் 'ற்' வரிசையிலிருந்து 'த்' வரிசைக்குச் சொற்கள் மாறும். [பற்றை ->பத்தை, முற்றம் ->முத்தம், பற்ற வை ->பத்த வை, காற்று ->காத்து.] ஆனால் இந்தக் 'கெதி' விசயத்தில் தகரத்திலிருந்து மறுவளமாக மாறுகிறது. (இங்கே 'ரி' என்பதை R இன் உச்சரிப்பிலல்லாமல் 'ற்' இன் வல்லின உச்சரிப்பிற் பார்க்க வேண்டும். (நாங்கள் ரிக்கெட், ரின், ரொறண்ரோ என்று எழுதுவது போல) ********************************** இதை வாசிக்கும் ஈழத்தவர்களே, நீங்கள் 'கெதியா?', 'கெரியா?' என்பதைக் கெரியா சொல்லுங்கோ. தமிழ்ப்பதிவுகள்