புலம்பெயர்ந்தோர் நாடு மீளல்

வணக்கம்! ஷ்ரேயாவின் பதிவில் புலம்பெயர்ந்தோர் நாடு மீளல் என்பது பற்றிக் கேள்வி எழுந்துள்ளது. எதிர்பார்த்தது போலவே அதுபற்றிக் கடுமையான வாதப்பிரதிவாதங்கள் எழவில்லை. சில கருத்துக்கள் மட்டுமே வந்தன. இங்கே நான் என்னுடைய கருத்தைச் சொல்கிறேன். தமிழர்க்கான புலம்பெயர்வென்பது மிக நீண்ட வரலாற்றைக் கொண்டதோடு எங்கிருந்து புலம்பெயர்ந்தார்கள் என்பதும் முக்கியமானது. இங்கே கருத்திலெடுப்பது, ஈழத்தைப் பற்றியும், போர் தொடங்கிய பின் நடைபெற்ற புலம்பெயர்தலைப்பற்றியுமே. நடுத்தர வயதுடைய ஒரு பரம்பரையில் (பெரும்பாலும் இளைய பருவத்தில் புலம்பெயர்ந்தவர்கள்) திரும்பிச் செல்லல் பற்றிய அவா ஓரளவு இருக்கிறது. இவர்களில் பெரும்பாலானோர் தம் நெருங்கிய உறவுகளை ஈழத்திற் கொண்டிருப்பவர்கள். முற்றுமுழுதாக சொந்தங்களோடு புலம் வந்துவிட்டவர்களில் நாடு மீளல் பற்றிய எண்ணத்திலிருப்போர் குறைவுதான். மேலும் அவர்களால் தனித்து முடிவெடுக்க முடியாது, அவர்களின் சொந்தங்களில் முடிபுகளிலும் தங்கியுள்ளவர்கள். இத்தகைய சிலரைச் சந்தித்த அனுபவமுண்டு. “திரும்பிப்போறதெண்டா எல்லாரும் போனாத்தானே நல்லம். அண்ணா, தங்கச்சியாக்கள் இல்லயெண்டா போயும் என்ன பிரியோசனம்?” என்ற கதைகளுண்டு. மிக முதியவர்களிற்கூட திரும்பிப்போகும் எண்ணம் எதிர்பார்த்ததைவிடக் குறைவு தான். ‘அங்கதான் சாக வேணும்’ என்ற ஒரு விருப்பத்தோடிருக்கும் சிலருண்டு. இப்படி அடம்பிடித்துப் போன ஒரு மூதாட்டி வலிகாமத்தில் சொந்த ஊரிற்கூட இருக்க முடியாமல் (அவர்களின் இடம் உயர்பாதுகாப்பு வலையத்துள் வருகிறபடியால் அங்கு வசிக்க முடியாது. ஏன் வீட்டைப் போய்ப் பார்க்கக்கூட முடியாது.) நல்லூரில் தெரிந்தவர்கள் வீட்டில் வாழ்க்கையைக் கழிக்கிறார். வெளிநாட்டில் பிறந்த மிக இளந்தலைமுறையைப் பற்றி அதிகம் சொல்லத் தேவையிலலை. ஷ்ரேயா சொல்வதைப் போல ஆச்சரியப்படும் வகையில் ஈழம் திரும்ப வேண்டுமென்ற அவாவுடனிருக்கும் இளையவரையும் பார்த்திருக்கிறேன். சிறிதுகாலத்தின்பின் இது மாற்றமடையலாம். ஈழம் சென்று திரும்பும் போது ஓரளவுக்குச் சரியான முடிபை எடுப்பார்கள். நேரிற் சென்றுவரும்போது சரியான ஒரு பார்வையைப் பெறுவார்கள். அவ்வாறு வந்து சென்ற பலரில் மாற்றங்கள் இருக்கிறது. அதாவது ஈழம் திரும்புதல் பற்றிய உறுதியான முடிபு இல்லாவிட்டாலும், இதுதான் தம் தாயகம் என்பதிலோ, நம்மைப் பெரிதும் நம்பித்தான் அவர்கள் இருக்கிறார்கள் என்பதிலோ எந்தத் தயக்கமும் இல்லாத ஒரு தெளிவு அவர்களிடம் உண்டு. ஆனால் ஒரு விதயம் மிகத் தெளிவானது. ஏதோவொரு முறையில் ஈழத்துடனான புலம் பெயர்ந்தவர்களின் தொடர்பு நீடிக்கும். பெருமளவானோர் நிரந்தரமாக நாடு திரும்ப மாட்டார்கள். ஆனால் அடிக்கடி ஊர் சென்று வருவார்கள். (பெரும்பான்மை தமது பணமதிப்பைக் காட்டுவதற்காக என்றும் எடுத்துக் கொள்ளலாம்.) கோயில் திருவிழாக்களில் பங்கெடுப்பார்கள். தேர் செய்து கொடுப்பார்கள். பாடசாலைக் கட்டடங்கள் கட்டிக் கொடுப்பார்கள். பலர் வெளிநாட்டில் இருந்துகொண்டே ஊரில் குறிப்பிட்டளவு செல்வாக்கையும் கட்டுப்பாட்டையும் கொண்டிருப்பர். ----------------------------------------------------- ஈழத்திலிருந்து புலம்பெயர்ந்தவர்களின் (இது வெள்ளையரின் ஆட்சிக்காலத்தில்) மூன்றாம் தலைமுறையை மலேசியாவில் சந்தித்திருந்தேன். சிலகாலப் பழக்கமுமுண்டு. யாழ்ப்பாணத்தின் உடுவில், அரியாலை போன்ற அவர்களின் முப்பாட்டனது ஊர்களின் பெயர்களையும் உறவுமறையைக் குறிக்கும் நாலைந்து சொற்களையும் தவிர, தமிழில் வார்த்தைகள் தெரிந்திருக்கவில்லை. மூதாட்டியொருத்தி தமிழ் புரியக்கூடிதாகவும், ஓரளவு தமிழ் கதைக்கக் கூடிய நிலையிலும் இருந்தா. சிறுவர்களுக்கு, தமிழ் சுத்தமாக வராது. ஆனால் உடுவிலும் அரியாலையும், யாழ்ப்பாணமும் தங்கள் இடம் எனச் சொல்லிக்கொடுக்கப்பட்டுள்ளது. இங்கிலாந்துக் குடியுரிமையும் பெற்றுள்ள அக்குடும்பம், ஏதோவொரு வகையில் தாம் யாழ்ப்பாணத்தவர் என்று தம்மை அடையாளப்படுத்துவதில் விருப்பமாயிருந்தது. யுத்த நிறுத்தத்தின் பின் மிகமிகத் தூரத்து வழிச் சொந்தம் ஒன்றைச் சிங்கப்பூரில் சந்தித்ததைச் சொல்லும்போது அவர்களின் உணர்ச்சிகள் வித்தியாசமானது. அப்போதுதான் புதிதாக நாலைந்து கடிதப்போக்குவரத்தும் ஏற்படுத்தியிருந்தார்கள். எம்மைக் கண்டால் விழுந்துவிழுந்து கதைப்பார்கள். எங்களைத் தமிழிலேயே கதைக்கச் சொல்வார்கள். இடையே பலசொற்களைப் பொறுக்கிக்கொள்வார்கள். தம் பாட்டன் இச்சொற்களைப் பாவித்ததாக ஞாபகத்திலிருந்து சொல்வார்கள். “வட்டுக்கோட்டைக்கு வழி கேட்டா, துட்டுக்கு ரெண்டு கொட்டைப் பாக்கு” என்பதை ஞாபத்திலிருந்து எடுத்து வட்டுக்கோட்டைக்கு விளக்கம் கேட்டார்கள். அராலிக்குப் பக்கத்தில தான் என்றபின் பதிவேட்டில் குறித்துக்கொண்டார்கள், போகும்போது வட்டுக்கோட்டைக்கும் போக வேண்டுமாம். யாழ்ப்பாணம் பற்றிய ஓர் ஏக்கம் அவர்களிடம் இருந்துகொண்டிருக்கிறது. உண்மையில் தாய் நாடு பற்றின குழப்பம் அவர்களிடம் நிரம்பவே இருக்கிறது. இங்கிலாந்துக் குடியுரிமை பெற்ற பிள்ளைகளால் அதைச் சொல்ல முடியவில்லை. மலேசியாவிலிருக்கும் தாய் தந்தையால் மலேசியாவையும் சொல்ல முடியவில்லை. அக்குடும்பம் ஈழம் திரும்புவதைப்பற்றி நினைத்தும் பார்க்க முடியாது. ஆனால் குறைந்த பட்சம் கடிதத்தொடர்புக்காவது சில அறிமுகங்களை யாழ்ப்பாணத்திலிருந்து தேடுகிறது அக்குடும்பம். தம் முப்பாட்டன் வழிச் சொந்தங்கள் இன்னும் உடுவிலிலும், அராலியிலும் இருப்பார்கள் என்றும், ஒருமுறை நேரே போய் அவர்களின் தொடர்பை ஏற்படுத்த வேண்டுமென்றும் ஆவலாயிருக்கிறது. இதுதான் நான் சொன்ன தொடர்பு. ஏதோவொரு வழியில் பெரும்பான்மையானோர் தாயகத்துடன் தமது தொடர்பைப் பேண விரும்புவர். உளமார்ந்த நேசிப்பாகவும் இருக்கலாம்; வெளிநாட்டில் காட்ட முடியாத பணத்திமிரைக் காட்டவும், பெற முடியாத மரியாதையையும் உபசரிப்பையும் பெறவும் தாயகத்தைப் பாவிக்கலாம். என்ன இருந்தாலும் காலம் செல்லச்செல்ல, தாயகம் நோக்கிய கவர்ச்சியும் குறைந்துகொண்டே செல்லும். போராட்டம் நீடிப்பதும் ஆபத்தானது. இப்போது புலத்தில் உழைக்கும் தலைமுறை நேரடியாக யுத்தத்தினாற் பாதிக்கப்பட்டது. ஆனால் அது ஓய்வு பெறும் காலம் வரும்போது, போராட்டத்துக்கான பொருள் வழங்கலிற் பெரும் தொய்வு ஏற்படுமென்றே படுகிறது. முற்றாக நிறுத்தப்படாவிட்டாலும் பெரும் தொய்வொன்று வரும். அதற்குமுதல் ஏதாவது முடிவு கண்டால்தான் உண்டு. (ஏதோ எழுதப் புறப்பட்டு எங்கோ வந்துவிட்டதுபோல் உள்ளது. திருத்தம் செய்ய எண்ணமில்லை.)