இருபடங்களும் தமிழ்ச்சினிமாவும்.

பிறை - ஒன்று. வணக்கம்! இந்தக் கிழமையில் முதலாவதாக எதை எழுதலாம் என்று மூளையைப் பிசைந்து கொண்டிருந்தேன். சில யோசனைகளுக்குப் பிறகு ஒரு பதிவை எழுதினேன். ஆனால் இறுதிவரை அது முதலாவது பதிவாகப் போடத்தக்க தகுதியுள்ளதாகப் படவில்லை. இப்போதுதான் சரியான ஒரு பதிவைக் கண்டுபிடித்தேன். சினிமாதான் அது. நான் தெரிவு செய்யப்பட்டிருக்கும் இச்சூழலில் சினிமாப் பதிவொன்றின்மூலம் என் கிழமையைத் தொடங்குவது எத்துணைச் சிறப்பானது? ஆகவே இதோ பதிவொன்று போடுகின்றேன். மற்றவர்களைப்போல் ‘தீவிர’ சினிமா பற்றி என்னாற் பேசமுடியாது. அப்படிப் பேச எனக்குத் தெரியாது. வேற்றுமொழித் திரைப்படங்கள் பார்ப்பது குறைவு. பார்த்தாலும் ஏதும் புரிந்ததாக ஞாபகமில்லை. (என் மொழியறிவு அப்படி). ஆகவே நான் பார்த்த தமிழ்த்திரைப்படங்களிலிருந்து என்னைக் கவர்ந்த, என்னைப் பாதித்த சில விடயங்களைச் சொல்லலாமென்றிருக்கிறேன். இது விமர்சனமன்று. என் சில எண்ணங்கள், அவ்வளவே. சினிமா பற்றி ஏதாவது எழுத வேண்டுமென்ற கட்டாயத்தாற்கூட இருக்கலாம். ஏற்கெனவே இப்படி ‘அன்பே சிவம்’ பற்றியும், அது ஏன் தோற்றுப்போனது என்றும் ‘முகம்’ பற்றியும் எழுதியுள்ளேன். அவற்றைப்போலவே இதுவும். 'கன்னத்தில் முத்தமிட்டால்' என்றொரு படம் வந்தது உங்களுக்கு ஞாபகமிருக்கலாம். ஈழப்பிரச்சினையை மையமாக வைத்து எடுக்கப்பட்டதாகச் சொல்லப்படுவதுண்டு. என்னை மிகவும் கவர்ந்த தமிழ்ப்படங்களில் இதுவுமொன்று. ‘ஈழப்பிரச்சினையை மையமாக வைத்து’ எனச்சொல்வதிலும் பார்க்க, அருமையான கதையொன்றை மையமாக வைத்துத் தயாரிக்கப்பட்ட படமென்பது என் எண்ணம். ஈழப்பிரச்சினையைத் தொட்டபடியால் அக்கதையின் கனம், படம் மீதான எதிர்பார்ப்பு அதிகரித்தன. கதை நகர்த்தும் பாணி, நடிகை நடிகர்களின் பங்கு அற்புதமாக இருந்தது. ஒளிப்பதிவும் இசையமைப்பும் அருமை. இப்படத்தை ஒரு இந்தியர் தயாரிப்பதால் இருக்கக்கூடிய சிக்கல்கள் நிறையவே இப்படத்திலுண்டு. மொழிப்பிரச்சினை முக்கியமானது. ஈழத்தமிழ், ஏனைய படங்களைவிட ஓரளவு நன்றாகப் பாவிக்கப்பட்டுள்ளது என்றாலும் மணிரத்தினம் போன்றவர்கள் இவற்றோடு திருப்திப்பட்டுக்கொள்ளக் கூடாது. என் கருத்து என்னவென்றால் ஈழத்தமிழ் என அவர்கள் நினைக்கும் தமிழைச் சரளமாகப் பேசக்கூடியவர்களைப் பின்னணிக்குரல் கொடுக்க வைக்கலாம். சிலருக்கு அது பொருந்தாது. கமலுக்கு இன்னொருவர் குரல் கொடுப்பதென்பது நினைத்துப்பார்க்க முடியாதது. ஆனால் மற்றவர்களுக்கு இது பொருந்தும். நிறையத் தகவற்பிழைகள் உள்ளன. குறிப்பாக பிரதேசஅமைவிடங்கள் ஏனோதானோவென்று பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளன போலுள்ளது. மணிரத்தினம் இதுபற்றிக் கூறும்போது, தனக்குக் கதைதான் முக்கியம். பிரதேச அறிவென்பது இரண்டாம்பட்சம்தான், என்பது போலக் கூறியிருந்தார். மணிரத்தினம் போன்றவர்கள் இப்படி அசட்டையாக ஒரு படம் தயாரிப்பது வியப்பாக இருக்கிறது. மாங்குளம் ஒரு கடல்சார்ந்த பிரதேசமாகக் காட்டப்படுகிறது. மேலும் சுப்பிரமணியப் பூங்கா பற்றியும் அதற்குள் கதை வருகிறது. மாங்குளத்திலேயே சிங்களவர்கள் வசிப்பது போற் காட்டப்படுகிறது. இராணுவம் மக்களை வெளியேறச்சொல்லி அறிவிக்கிறது. மக்களும் இடம்பெயர்கிறார்கள். இப்படி நிறைய. சும்மா மாங்குளம், சுப்பிரமணியப் பூங்கா என்று இரண்டு இடங்களைக் கேள்விப்பட்டு அவற்றை வைத்துப் படமெடுத்தது போலுள்ளது. படத்துக்கான அவரது தேடல் கேள்விக்குட்படுகிறது. (ஒரே ஓட்டோவில் ஆண்போராளியும் பெண்போராளியும் ஒன்றாக வருகிறார்கள். சகோதரர்கள் என்றாலும் இது சாத்தியமில்லை. இப்படி நிறையச் சில்லறைத் தவறுகள் உள்ளன. அவற்றை விட்டுவிடலாம்.) புலிகளைக் காட்டியிருக்கும் பாங்கும் கவனிக்கத்தக்கது. படத்தில் வருவதன்படி புலிகள் இருந்தது இந்திய இராணுவக்காலப்பகுதியில்தான். படத்தில் பெண்போராளிகளைக் காட்டியவிதம் மக்களிடம் கடுமையாக விமர்சிக்கப்பட்டது. எனக்கு அதுபற்றிக் கருத்தில்லை. அழகு பற்றிய விவாதம் தேவையற்றது. எனினும் வழமையான சினிமா வரையறைக்குள் அப்பெண்களைக் காட்டாமல் விட்டதற்கு மணிரத்தினத்துக்குக் கோடி புண்ணியம். போராளிகளால் மாதவன் இழுத்துச் செல்லப்படும்போது கவிதை சொல்வது அப்பட்டமான சினிமாத்தனம். சிலவேளை குறியீடாக ஏதாவது அக்காட்சியில் இருந்து எனக்குத்தான் அது விளங்கவில்லையோ தெரியாது. தாயொருத்தி இப்படிக் குழந்தையை விட்டுவிட்டு வர மாட்டாள் என்ற விமர்சனம் பரவலாக வைக்கப்பட்டது. ஆனால் இப்படிச் செய்வது சாத்தியமே என்பது என் கருத்து. அவளின் அந்தநேரச் சூழ்நிலையே இதைத் தீர்மானிக்கிறது. அவள் குழந்தையைக் குப்பைத்தொட்டியில் போட்டுவிட்டுவரவில்லை. ஓரளவு நம்பகமான பாதுகாப்பை உறுதிப்படுத்திவிட்டே வந்தாள். (மேலும் பிள்ளைகளைத் தாமாகவே இயக்கத்துக்கு அனுப்பிய பெற்றோரையும் நான் பார்த்தவனாயிற்றே.) இடப்பெயர்வு காட்சியும் கடலில் மக்கள் பயணம்செய்யும் காட்சியும் மிகவும் உணர்ச்சிகரமாகக் காட்சிப்படுத்தப்பட்டுள்ளது. சண்டைக்காட்சிகள் தத்ரூபமாக உள்ளன. தமிழ்ச்சினிமாவில் இது ஒரு முக்கிய மைல்கல். படத்தின் கதை உணர்வைப்பிழிவதாகவோ கண்ணீரைத் தாரைதாரையாக ஓட வைப்பதாகவோ எனக்குப்படவில்லை. நான் சார்ந்தவர்களுக்கும் அப்படிப் படவில்லையென்றே நினைக்கிறேன். ஆனால் வெளியே இது அதீத பாதிப்பை உண்டுபண்ணியுள்ளது. நிறையப்பேர் இப்படத்தைப்பார்த்து தாம் அடைந்ததாகக் கூறும் பாதிப்பு, படம்பார்க்கும்போது எனக்குத் தோன்றவில்லை. அங்கேயே இருந்ததுதான் காரணமோ தெரியவில்லை. ஈழத்தமிழனாக எனக்கு இப்படத்தின்மேல் நிறைய விமர்சனமுண்டு. சில கோபங்களும். ஆனால் ஒரு சினிமா ரசிகனாக என்னை மிகவும் ஈர்த்தது இப்படம். தமிழ்த்திரையுலகில் இப்படிக்கூட படமெடுக்கிறார்கள் என்று வியக்கவைக்கும் படங்களில் இதுவுமொன்று. உண்மையில் புதியசரித்திரமொன்று படைத்திருக்க வேண்டியபடம். ஆனால் தோற்றுப்போய்விட்டது. இதன்தோல்வி வித்தியாசமாக ஏதோவொன்றை தமிழ்ச்சினிமாவிலிருந்து எதிர்பார்க்கும் ஒவ்வொருக்கும் வருத்தமேற்படுத்தும் செய்தி. எனக்கும் தீராத வருத்தம்தான். இத்தோல்வியோடு இன்னபிற நல்ல முயற்சிகளும் கிடப்பிற்போயிருக்கும். இதேபோல் சந்தோஷ் சிவன் ‘ரெறறிஸ்ட்’ என்றொரு படத்தையெடுத்தார். யாரைச் சொல்கிறார் என்று படத்திற் சரியாகச் சொல்லப்படவில்லை. ரெறறிஸ்ட் என்ற வார்த்தையே இப்போது அலுத்துவிட்டது. அதன் சரியான பொருள் எனக்குக் குழப்பமாகவே இருக்கிறது. ஓரு சினிமா ரசிகன் என்ற வகையில் இப்படமும் என் உள்ளங்கவர்ந்த படம். தமிழின் திருப்புனைகளில் முக்கியமான படமென்று நான் சொல்வேன். மிக வேகமாக குறைந்த நேரத்துக்குள் கதை சொல்லப்பட்டுள்ளது. பாட்டுக்கள் அடிதடிகள் எதுவுமில்லை. ஒருவரைக் கொல்ல வரும் தற்கொலைப்படைப் பெண் தன் கர்ப்பத்தின் காரணமாக அக்கொலையைச் செய்யாமல் விடுகிறாள். இத்தோடு படம் முடிகிறது. எனக்கோ அதன்பிறகுதான் உண்மையான கதையே ஆரம்பிக்கிறது. அக்கதை பற்றி இப்போது இங்கே வாதிக்கவில்லை. பிறகு எழுதுகிறேன். வழமையான தமிழ்ச்சினிமாவிலிருந்து மாறுபட்டுச் சிந்திக்கிறார்கள் என்று மகிழ்ச்சியடைந்தேன். ஆனால் இப்படமும் தோல்விதான். பலருக்கு அப்படியொரு படம் வந்ததே தெரியாது. வெளிநாட்டில் பல விருதுகளைக் குவித்தாலும் தமிழ்ச்சமூகத்தில் புறக்கணிக்கப்பட்டது. சந்தோஷ் சிவன் சொன்னார்: “என்ன செய்வது? இரண்டரை மணிநேரம் படமெடுத்தால்தான் அது படம் என்ற நிலைமையை நாம் உருவாக்கி வைத்திருக்கிறோம்.” அத்தோடு நாலு பாட்டு நாலு சண்டை (உண்மையான சண்டையில்லை. ஒருத்தனே பத்துப்பேரை துவைக்கவேண்டும்) போட்டால்தான் படமோடும். ஆனால் இப்படங்கள் தோல்வியடைந்ததிலும் ஒரு ஆறுதல், நிம்மதி உண்டு. தமிழ்த்திரையுலகில் ஒரு படம் வெற்றிபெற்றால் பத்துப்படம் அதேபோல் வரும். இதுதான் நிலை. தற்செயலாகக் கன்னத்தில் முத்தமிட்டால் அல்லது ரெறறிஸ்ட் மாபெரும் வெற்றி பெற்றிருந்தால்,… நிலைமையை நினைக்கவே பயமாக இருக்கிறது. அவர்களின் கதைக்குக் களங்கள் தேடி எல்லா இயக்கத்தையும் சந்திக்கு இழுத்திருப்பார்கள். நக்சலைட்டுக்களிலிருந்து கடல்கடந்த இயக்கங்கள் அனைத்தையும் படத்தில் சேர்த்திருப்பார்கள். மணிரத்தினத்தின் படத்திலிருந்த ஓரளவு நடுநிலைமையும் யதார்த்தமும்கூட அப்படங்களிற் கிடைத்திருக்காது. அனைத்தையுமே நினைத்தபடி பந்தாடியிருப்பார்கள். அப்படியொரு அபத்தம் தவிர்க்கப்பட்ட ஒரு காரணத்துக்காக இப்படங்களின் தோல்விகளுக்காக நான் ஆறுதலடைகிறேன். மேற்சொன்ன இருபடங்களும் அவற்றின் வித்தியாசமான முயற்சிக்காக, புதுப்பாதையொன்றை ஏற்படுத்த முயன்றதற்காக ஆதரிக்கிறேன். திருப்பவும் சொல்கிறேன் ஓர் ஈழத்தவனாக இப்படங்கள் மீது எனக்கு விமர்சனமுண்டு கோபங்களுண்டு, குறிப்பாக ரெறறிஸ்ட் மீது. பட உதவி: google தேடு இயந்திரம். -------------------------------------------------- வந்ததுதான் வந்தீர்கள். அப்பிடியே ஊடகவியலாளன் 'மாமனிதன்' சிவராமின் கொலைக்கு நீதியான விசாரணை தேவையென மனித உரிமைகள் ஆணையகத்துக்கு முறையிடும் மனுவில் உங்கள் பொன்னான வாக்குகளையும் போட்டுச் செல்லுங்கள். இங்கே சென்று வாக்குப்போடுங்கள்.